Trip Zuidereiland & Australië, part 1

Goedemiddag! Zeer, zeer lang niks van me laten horen. Zeer bewust van. Meer dan 4 maanden niet. Goed, heb ik dat allemaal gezegd, hoeven jullie het niet meer doen 😉

Ik ben ondertussen natuurlijk alweer terug in Nederland, een groot deel van jullie zal dat ook al wel weten (of dat hoop ik dan maar!). Dat betekent echter niet dat ik mijn jaar buitenland niet nog even afsluit! Helemaal aangezien ik nog een hele hoop foto’s heb en dingen heb meegemaakt in mijn laatste tijd daar die ik zeker nog even wil delen!

4 juli vloog ik van Auckland naar Queenstown, op het zuidereiland van Nieuw Zeeland. Vanuit daar zou ik meerdere dagen rondrijden met een campertje, om vervolgens over te springen naar Australie alvorens via Auckland weer op Amsterdam aan te vliegen. En dat heb ik dan ook allemaal met veel plezier gedaan! Nou ja, plezier, ik had meer dan voldoende stress vantevoren om alles te regelen en tijdens de reis ook nog wel een paar pijnpuntjes op moeten lossen… Maar daarover meer tijdens de dagverslagen. Om te beginnen in…

Queenstown
Zeer gave stad, Queenstown. Of dorp, moet ik eigenlijk zeggen? Het bestaat uit een paar straten en is kleiner dan Winsum (die versie in Noord-Groningen dan he). Het is compleet ingericht op wintersporters en mensen die aan andere extreme sports doen, en dat was te merken. Hartje winter en vakantie, dus het hele stadje liep over van de snowboarders. Zelf heb ik ook nog iets heel gaafs gedaan, ik ben namelijk van een klif afgetrapt (!!!). Was heel gaaf, doodeng natuurlijk ook… Het filmpje is hier te vinden.

Platform was 109 meter boven de rivier… vandaar mijn kop ook

In Queenstown heb ik een paar dingen ondernomen. Hannah (Duitsland) en Malu (Mexico) waren ook in Queenstown. Beide waren ook op uitwisseling bij Unitec en ik kende ze dus al van de universteit. Met Hannah deelde ik zelfs een klas (Maori) en zij is laatst hier in Groningen langsgeweest voor een weekend! Toch bijzonder.

Bij aankomst op vliegveld direct zo’n uitzicht

Queenstown ligt aan een binnenmeer, zo enorm groot dat je golfslag had

Queenstown zelf (wat ik zei, niet zo groot)

Unitec exchange students uit eten

We bezochten ook een ijsbar (-10 ongeveer), waar ik natuurlijk even een evil overlord moest spelen op mijn ijstroon…

Mochten jullie het nog niet doorhebben, dit worden zeer veel foto’s in deze blogpost 😉 We gaan dan ook direct door naar het volgende prachtige ding dat ik heb ondernomen (wat we nog veel vaker zullen doen dit blog!). Ik ben samen met Hannah en Malu naar de Milford Sounds geweest, een groot fjord in het zuid-westen van Nieuw Zeeland. In totaal zo’n 12 uur in de bus gezeten… Maar dat was het dan ook zeker waard. Ik heb vanuit de bus (als enige, de rest sliep) de zon op zien komen, waardoor langzaam de contouren van alle hoge bergen en pieken om ons heen naar voren kwam. Het was wel mistig, maar dat trok al snel weg en de rest van de dag was werkelijk prachtig.

Eenmaal aangekomen in de Milford Sounds zijn we op een boot gestapt en hebben we een rondvaart gedaan door het fjord heen, helemaal tot aan de Tasmaanse Straat (tussen Australië en Nieuw Zeeland in). Op de terugweg op de boot zeiden ze dat ‘we iets dichterbij de waterval’ zouden komen, dus heb ik mijn camera binnen gelaten maar ben zelf op de voorsteven van de boot gebleven. Slechte keuze. Op de terugweg bijna bevroren. Godzijdank niet ziek geworden…

Heenweg richting Milford Sounds

Heenweg richting Milford Sounds

Heenweg richting Milford Sounds

De haven vanwaar onze rondvaart begon

Zonnetje erbij (alsnog dik onder het vriespunt)

Prachtig weer

Zeer boeiende rotsformaties

De enorme schaal van de bergen is niet op de foto te krijgen… alsnog geprobeerd. Enorm.

Ontelbaar veel watervalletjes daar, dankzij de zon met regenboog.

Close-up

Tasmaanse Straat (hallo Australië!)

De beruchte waterval… compleet doorweekt. Compleet. Koud.

Na mijn tijd in Queenstown was het aangebroken, mijn rondrit. Zeer veel stress over gehad, dat kan ik je wel vertellen. Had ik wel het goede rijbewijs? Kon het ook geregeld worden zonder een kopie van mijn vader’s creditcard (want ja hallo, foto’s van de voor- en achterkant over de mail sturen, nee bedankt)? Etcetera. Dankzij de kalmerende invloed van mijn geliefde papa Jan (ook al was het via tekstberichtjes) uiteindelijk alles alsnog kunnen regelen en kon mijn reis zonder al teveel gedoe beginnen. Gedoe in Queenstown dan. Want vantevoren… Sheesh.

De camper pikte ik op bij een meid die ik bij twee letters mocht noemen. De letters helaas vergeten, maar de meid zelf was erg herinneringswaardig om het zo maar even te zeggen. Dreadlocks, onder de tatoeages, mijn mening werd gevraagd over nieuwe piercings die ze had laten zetten (en toen ik later de camper inleverde vertelde ze heel enthousiast dat ze vanavond nog even het ontwerp ging maken voor een tattoo die de volgende dag gezet ging worden). En toen ze hoorde dat ik Nederlands was moest ze nogal lachen… “Aaaah you’re getting Stoned!” Ik ontkende deze voor mijn gevoel erg lukrake beschuldiging, maar het werd al snel duidelijk dat de camper die ik gereserveerd had “Stoned” heette. En net als een schip, werd ze met vrouwelijke naamwoorden aangesproken. En de beschildering… Tsja.

Politiek correct? Nee, niet echt.

Tsja.

Maar goed, op dat moment was ik allang blij dat ik een camper had. En laten we wel wezen, je valt wel op. En hij reed. Dus ik moet gewoon niet zo zeuren, en meer vertellen over wat ik allemaal gedaan heb. Nou, dan gaan we daar mee verder!

Dag 1
Dag 1, lege camper, en als enige baggage een rugtas. Dus als eerste moesten er inkopen gedaan worden! Het was me allang duidelijk dat het erg koud zou gaan zijn in het campertje. Ze had geen elektriciteit (dus geen verwarming, in ieder geval niet als de motor uit stond). Van de meid waar ik de camper oppikte had ik al extra dekens en een slaapzak gekregen, was ik zeer blij mee. Ik heb nog wel twee extra fleece dekens gekocht, leek me geen overbodige luxe (en was het ook zeker niet, bleek later). Daarnaast heb ik een thermo broek en shirt gekocht (shirt van Merino wol, die heb ik gehouden, thermo broek aan het einde maar weggegooid). Maar ook deze twee aankopen waren zeker niet onnodig… Naast deze dingen natuurlijk een zooi aan eten gekocht, maar dat is weer minder boeiend.

De eerste dag reed ik van Queenstown naar Wanaka. Dit is een dorpje ook weer aan een meer, een beetje in het midden van het eiland (van oost-west gezien dan). Ik was nog steeds wat nerveus, maar ik genoot enorm van het feit dat ik nou gewoon die camper had – en die stress dus achter me kon laten! Nieuw was natuurlijk wel dat het stuur rechts zat en ik links moest rijden, maar daar wende ik supersnel aan. Helaas bleek dat de 12-volts stekker op het dashboard her niet deed… Hierdoor kon ik mijn GPS en telefoon niet opladen. Zeer vervelend, heb nog met die meid gesms-t maar ja die kon van een afstand niks doen dus dan had ik al terug naar Queenstown moeten rijden. Niet echt zin in.

Ik had al besloten dat ik gewoon ‘s nachts op campings zou staan. Niet alleen omdat dat veel makkelijker was (toiletten en douches + keuken, huzzah!) maar ook omdat je voor wildkamperen gewoon een dikke boete kan krijgen ($250 minstens (das zo’n €170)). Dan maar gewoon op campings staan! De eerste nacht stond ik op een prima camping, met een keukentje en alles. Maaltijdsoep achtig spul gehad (met pasta) en noodles… daarna was het tijd voor slapen, iets waar ik niet naar uit keek. Het was al erg koud. Heel, heel erg koud… maar goed, op een moment moest ik er toch aan geloven.

Ik kroop met thermo kleding, joggingbroek, slaapshirt en muts op in mijn slaapzak. Deze lag op het matrasje (met een fleecedekentje ertussen) met twee dekbedden en de tweede fleecedeken erbovenop. Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik zeiknat was, en extreem koud. Compleet ellendig natuurlijk, maar ik kon me omdraaien, me dieper in mijn bedje wurmen en verder slapen. De volgende ochtend werd ik dubbel ellendig wakker omdat mijn gezicht zeer deed van de kou (tja, moet wel ademen) en ik het ijs van de binnenkant van de camper moest schrapen. Goed, eerste nacht, niet zo geslaagd.

Did anyone ask for a mirror?

Ja, ik was er echt 😉

Bergen + lucht

Even nog een poging schaal uit te drukken… Dit is dus een mini heuveltje, helemaal niks vergeleken met de rest.

Haast Nederland, behalve het uitzicht dan

Lake Wanaka

Lake Wanaka

Dag 2
De ochtend van dag 2 was een beetje meh. Ik nam een douche in het doucheblok om weer wat op te warmen van de afgelopen nacht, maar zodra de douche uit ging kreeg ik het direct weer koud – verwarming hadden ze daar ook in de doucheblokken niet echt. Dus hup, alle kleren weer aan (thermo ook weer natuurlijk) en snel in de auto zodat ik de verwarming daar aan kon zetten.

Maar ja, ik moest wel iets. Want die kou, daar had ik niet nog 9 nachten zin in. En ook dat 12-volts ding op mijn dashboard moest wat aan gedaan worden. Nou ja, mensen die mij beter kenden voor ik een jaar naar China vertrok weten nog wel dat ik al drie dagen aan kon hikken tegen een telefoontje dat ik moest plegen. Afspraak bij de huisarts maken? Trek daar maar een week voor uit. Dus het geeft wel aan hoeveel ik in het afgelopen jaar veranderd ben dat ik bij het tankstation gevraagd heb naar een garage, ik daar meteen een kaartje met adres kreeg, voor $15 dollar een gesprongen stopje (of hoe je t ook noemt) heb laten vervangen en vervolgens bij een recycle-winkel voor een paar dollar nog wat dekbedden op de kop heb getikt. Daardoor direct met een veel beter gevoel doorgereden richting de kust.

Onderweg heb ik ergens een “pie” gegeten. Het is iets wat duidelijk vanuit Engeland is overgewaaid naar de commonwealth – een bladerdeeg taart met vulling. In dit geval rundvlees met kruiden en dergelijke. Heerlijk. Daarna onderweg vreselijk nodig naar de WC gemoeten maar een nadeel van de wegen in Nieuw Zeeland is dat ze erg lang en erg dunbevolkt zijn… Dus uiteindelijk een zeer overprijsd flesje drinken moeten kopen om maar even naar de WC te kunnen. Na deze les heb ik mezelf aangeleerd om vooral ‘s avonds veel water te drinken, en onderweg minder…

De rit naar Haast (en later langs de kust omhoog naar Franz Josef) was wel weer prachtig, zoals alle ritten daar. Eerst weer een heel eind door de bergen, met geweldige uitzichten en ook afslagjes waar dan kleine bordjes stonden (bijvoorbeeld “waterfall”). Deze volgde ik soms, en soms was het een flater maar veel vaker kwam je dan bij prachtige kleine watervalletjes en beekjes. Ja, op dat zuidereiland heb ik een grote liefde ontdekt – rivierbeddingen met keien en dergelijke. En het water in Nieuw Zeeland is zo… gruwelijk, gruwelijk helder. Je kan meters diep gewoon de stenen even goed onderscheiden als naast je voeten. Belachelijk.

Na de bergen kwam ik bij de kust (weer de westkust, dus aan de kant van Australië (is nog wel een eindje zwemmen hoor)). Haast was het eerste dorpje daar, maar ik heb een heel eind langs de kust gereden om uiteindelijk te stoppen in Franz Josef. In het donker rijden is daar geen goed plan, helemaal niet in de winter – heel veel Black Ice enzo.

Fun fact trouwens, praktisch alle wegen daar op het zuidereiland van Nieuw Zeeland zijn 100 km/u. En tja, als er dan een bocht aankomt met adviessnelheid 15 km/u heb je daar maar even rekening mee te houden…

Lake Wanaka

Lake Wanaka

Lake Wanaka

Onderweg naar Haast kwam ik deze rivierbedding tegen, met waterval aan de overkant. Mijn schoen past precies ^^

Rivierbedding

Tasmaanse Straat, vlak na de bergen

Kustlijn

Zon weerspiegeld op het water

Tja, moest ook gebeuren… Steen uiteindelijk achter moeten laten, was te zwaar voor mijn handbagage op het vliegtuig.

Aan de kust, de Nieuw Zeelandse kust…

Dag 3
De tweede nacht was wat aangenamer dan de eerste. Op de camping in Franz Josef kwam ik een koppel tegen dat ook met een campertje rondreisde en een beetje dezelfde problemen ondervond als ik. Zij waren dan met zijn tweeën, wat nogal hielp – maar het feit dat ik niet de enige was die het koud was maakte het allemaal net wat minder vervelend. Camping was wel wat duur en er waren wel 3 douche-units. Maar hier zat dan ook een WC bij in. En dat waren de enige units. Dus toen er de volgende ochtend 15 man wilden douchen kon niemand naar de WC, want tja, die waren constant bezet omdat de douche in gebruik was. Ugh. Oh de vorige dag weer maaltijdsoep gehad eigenlijk, en met dat stel dat ik ontmoette een wijntje / cider gedronken in het washok. Want daar konden we op een tafel zitten. x)

In Franz Josef kreeg ik de tip om een elektriciteitskabel te kopen die kon transformeren van een camping-stopcontact naar een normale, zodat ik een klein elektrisch kacheltje kon gebruiken ofzo. Goed idee! Dus, ik een behoorlijk lange rit gemaakt die dag, helemaal naar Greymouth. Dit is een van de grotere steden op de westkust (op de oostkust heb je Christchurch). Hier ben ik ongeveer een uur lang van het kastje naar de muur gestuurd… Van winkel naar winkel. Uiteindelijk bij de vierde winkel HADDEN ze hem wel, maar… ja, daar mocht ik dan €100,- voor betalen. De kabel dan, een kacheltje zou zo’n €12 geweest zijn. Ja nee dus. Dan maar nog wat koude nachten.

Onderweg van Franz Josef naar Greymouth nog wel op wat andere plekken gestopt. En ook weer zo’n geweldig mooie rit. Werkelijk, ik moest mezelf meerdere malen eraan herinneren om te genieten van alles om me heen – alles was zo mooi dat je na drie dagen haast zoiets had van “hey, kijk, weer een rivier. Hey, een berg.” Maar ja, dan moet je je dus even weer bedenken hoe geweldig mooi alles om je heen eigenlijk is en dan… Tja, dan wil je overal wel stoppen en een uur blijven zitten.

Mijn eerste stop was vlak na Franz Josef, bij weer een prachtige rivierbedding. Tja, kan wel weer herhalen hoe mooi de stenen zijn en hoe helder het water is en hoe mooi de natuur en en en… Maar kijk straks de foto’s maar. Staat ook nog een tussen van mijn tweede stop, langs de weg – misschien is daarop ook wel te zien hoe mooi het water was. Minder goed op de foto te zien, maar ook zeker erg indrukwekkend – de enorme snelheid waarmee het water daar stroomde. Was ergens een gletsjer aan het smelten!

Ik ben ook nog gestopt in Hokitika, een stadje dat beroemd is vanwege zijn Pounamu (Jade). De Maori hechten veel waarde aan deze steen en er worden veel dingen van gemaakt. Er zijn vaak ook familie-pounamu, Jade kettingen in een bepaalde vorm gesneden die al meerdere generaties in een familie kunnen zitten. (Heb hier ook nog even rondgelopen in een kluswinkel voor zo’n kabel maar die hadden ze ook daar niet).

Franz Josef – dauw op een plant

Rivierbedding

Rivierbedding

Snelstromende rivier

Hokitika

Hokitika “stadscentrum”

Dag 4
In Greymouth stond ik op een prima camping. Deze was onderdeel van Top Ten, en deze keten heb ik hierna constant weer opgezocht. Goed betaalbaar en goede kwaliteit campings. Hier hadden ze een simpele keuken, maar een prima doucheblok, een TV ruimte en ook een wasruimte met TV erbij. Ook even leuk gekletst met de man die daar bij de balie werkte.

Dag vier ben ik verder naar het noorden gereden. Ik heb in principe vanaf dat moment mijn best gedaan het weer te volgen – bij de kust blijven, want dat is een tikje warmer dan verder het binnenland in (logischerwijs). En op het zuidelijk halfrond geldt natuurlijk dat hoe noordelijker, hoe warmer. Dus ik ben richting Nelson gereden. Uiteindelijk in een plaatsje iets ten noorden van Nelson verbleven nog. Het regende ondertussen wel iets trouwens.

Maar goed, ook hier onderweg weer wat dingen gedaan natuurlijk. Ik stopte bij een rivier, die nog steeds heel helder was – maar om de een of andere reden heel oker-kleurig. Mogelijk zit er wel oker in de grond daar ergens, maar ik had ook iets gehoord over rood-kleurige algen in het water op bepaalde plekken. Dus misschien was dat het wel. Hoe dan ook, sommige rivieren die ik tegenkwam op het Zuidereiland waren helder (blauwig), sommigen helder (rood-ig).

Onderweg naar Nelson weer door verschillende landschappen gereden. De kust liet ik achter me, en na een korte rit door de bergen kwam ik zo nu en dan ook wat platteland tegen. Ze hebben in Nieuw-Zeeland ook koeien, who knew right?! Later weer de bergen door en daar kwam ik me toch langs een enorme landsverschuiving… Geen wonder dat ze voorzichtig zijn en de wegen liever wel dan niet dichtgooien.

Greymouth – Nelson

Overal one-lane bridges. Ben ook wel eens vast komen te zitten.

Greymouth – Nelson

Mijn dashboard!

De landslide die ik benoemde. Dit was het begin (boven de weg)…

…en dit de andere kant. Dus daar was je best een eind naar beneden gedonderd.

Kijk mama, zonder handen!

Greymouth – Nelson

Greymouth – Nelson, zonsondergang

Goed, dat was het voor deel 1. Deel 2 (dag 5-11) en deel 3 (Australië) volgen nog!!

En nu?

Hallo hallo! Ik besefte me zomaar dat ik al zo’n 5 weken niks meer van me heb laten horen op dit blog. Geen zorgen, ik ben jullie allemaal niet vergeten, ik had het gewoon zo druk! Met niets!

…Nee bedenk je eens. Wat heb jij de afgelopen 5 weken gedaan? Had je het druk voor je gevoel? Ja? En van die dingen, wat zou je op een blog zetten wat een hele groep mensen thuis meeleest? Als je zomaar een hele hoop dingen kan bedenken, super! Dan heb je een zeer boeiend leven! Maar als je niet zo snel iets kan bedenken, dan zit je een beetje in mijn situatie. Ik beleef van alles, maar ik zit hier nu ondertussen op mijn plekje en in mijn ritme en doe niet zo vreselijk veel speciaals. Als ik een paar dingen moet kiezen van de afgelopen weken, komt het denk ik op het volgende neer.

Ik heb een tekentablet gekocht, een Wacom. Nou ben ik geen geweldig artiest, maar ik ben druk aan het oefenen en het gaat steeds beter ^^ Nog steeds niks wat deelbaar is, maar ik ben alsnog best trots op mezelf. Daarnaast schrijf ik erg veel, ik ben druk aan het werk aan een lang verhaal in het Engels dat ik per hoofdstuk online zet. Daar heb ik al meer dan 210 volgers (die dus een e-mail krijgen zodra ik iets post) en het verhaal is al meer dan 15.000 keer bekeken! Gaat prima dus! Via daar heb ik ook een hele aardige Australiër leren kennen, die nu mijn proeflezer is en elk hoofdstuk met me doorneemt over Skype voordat ik het online zet. Hij let vooral op grammatica en dergelijke (want hoewel mijn Engels echt belachelijk goed is (ja in dat opzicht ben ik even arrogant) blijft het zijn moedertaal). Maar het is ook gewoon leuk om het hoofdstuk door te nemen, want hij weet niet wat er gaat gebeuren dus zodra ik ineens een plottwist in een hoofdstuk heb staan wordt ie nog wel eens boos… En dan zit ik te giechelen aan de andere kant 😉

Goed, dat was de Wacom. En mijn schrijven. Wat is er nog meer gebeurd? Oh ja, mijn oordopjes gingen stuk, dus heb ik een nieuwe koptelefoon gekocht. En ik vond het tijd voor een investering in dit gebied, dus heb ik een koptelefoon gekocht voor zo’n 110 euro. Hij is heeeeeeeel goed en mooi, geluid is prachtig en de kwaliteit is zeer goed. En de kabel is vervangbaar, dus niet meer een nieuwe koptelefoon kopen bij kabelbreuk (wat bij de vorige het geval was!).

Okay goed, als ik toch weinig te vertellen heb ga ik ook de kleine dingetjes benoemen (wat niet betekent dat ze niet leuk zijn!!). Elodie, mijn Franse vriendin, is zoals ik eerder zei helemaal fan van alles Japans. Dus volgt ze hier Japanse les, waar ze laatst geleerd heeft hoe ze rijstballen moet maken. In dit geval maakte ze rijstballen gevuld met mayonaise en tonijn, een bijzondere combinatie maar zeeeeeer smakelijk!

…Wel verdorie, vergeet ik bijna wat. Kort geleden kwam hier de staart van cycloon Ita langs, die vooral huisgehouden heeft in het noord-oosten van Australië en hier eigenlijk alleen voor wat wateroverlast zorgde. Leuke bijkomstigheid was dan wel weer dat de waterval in onze achtertuin exponentieel groeide!! Ik ben er met de camera en statief op uit gegaan en heb halsbrekende toeren uitgehaald om gave shots te maken. Volgens mij prima gelukt! (En dat mag ook wel, mijn hart klopte best snel toen ik met ruim 800 euro aan materiaal op mijn heup over glibberige en modderige stenen steil naar beneden klauterde om naast de waterval foto’s te kunnen maken).

Die nacht ben ik nog naar Point Chevalier beach geweest, waar het helaas te winderig was om mooie foto’s met lange sluitertijd te maken. Ook op mijn statief bewoog de camera nog te veel… dus misschien binnenkort nog eens wat foto’s van de mooie nachtlucht met sterren en alles. Maar ik heb wel weer een mooie onweersfoto voor jullie!

En tja… verder gaat school prima. De cijfers die ik terug heb gekregen zijn goed en de meeste lessen zijn leuk en goed te volgen. Sport psychologie is vooral zeer boeiend, en ik kan echt heel veel wat ik daar leer toe gaan passen in Taekwon-do zodra ik weer thuis ben! En dan niet alleen in / bij mezelf, maar vooral ook in het lesgeven als boosabum – iets wat ik echt best wel mis hier aan de andere kant van de wereld.
Hardware Fundamentals is ook best boeiend, maar de leraar is helaas zo vreselijk vermoeiend dat ik grote moeite heb om de aandacht bij de lessen te houden. En dat ligt echt niet aan het feit dat ik lastig wil zijn hoor 😉 Maar als je een half uur neemt om iets uit te leggen wat je ook in vijf minuten kan doen, tja, dan is het voor mij snel afgelopen. Helemaal aangezien de lessen op dinsdag avond zijn, van 17:30 tot 21:00.

En verder leer ik hoe ik gezichten moet tatoeëren als een Maori, zie ik geweldige zonsondergangen als ik terugloop van de fitness op campus, heb ik bijna mijn linkervoet gebroken tijdens het skateboarden en heb ik zelfs een dubbele regenboog gezien!!! (Helaas kwam de tweede niet helemaal lekker op de foto, maar dat mag de pret niet drukken).

Enne… als laatste dan nog even. Ik heb het bewijs dat de maan hier op de kop staat! (Ruben, hadden wij daar niet een discussie over op een moment?)

Links Nieuw Zeeland, rechts China

Goed, ik laat heel snel weer even van me horen! Aanstaande donderdag (de 15e) ga ik namelijk kaal… Helemaal gladkopjekaal. We hebben al ruim $1000,- bij elkaar gekregen voor de organisatie CanTeen, die jeugd en de familie van jeugd met een vorm van kanker bijstaat. Ook na het overlijden van iemand kan de familie aankloppen voor hulp en advies wanneer nodig. Mocht iemand zich nog geroepen voelen om ook wat te willen geven, neem even contact met me op!

Dat was het weer! Peace out!

Dat, dames en heren, is een Kiwi onesie. En dat is zijn snavel op mn hoofd.

 

Filler

Goedenmiddag / avond / morgen!

Ik heb al een tijdje niks van me laten horen. Dus daar wilde ik bij deze even wat verandering in brengen. Het gaat hier allemaal behoorlijk zijn gangetje, ik onderneem weinig boeiende dingen meer. Leven in het dorp hier op campus is een avontuur op zich, maar dat zijn vooral verhalen van dronken mensen die afgevoerd worden door politie / ambulance, of zoals gisteren een jongen die dronken op zn motor zat met een meid achterop, veel te snel over campus reed en over een drempel ging – daarbij het meisje lancerend, die ook met een ambu afgevoerd moest worden. Maar ja, dat zijn allemaal niet echt de avonturen waar het mij om gaat hier in Nieuw Zeeland.

Ik ben wel kort geleden met mijn Maori klas naar Polyfest geweest, een jaarlijks festival waar allerlei middelbare scholen hun “stuff” laten zien. Afhankelijk van een cultuur natuurlijk. Er was Maori, Cook Islands, Samoa en nog veel meer. Inclusief allerlei lekker eten natuurlijk. Het was een prima dag, en ik heb er zelfs nog wat goodies aan overgehouden! Vooral de Pasifisch – ogende rok / omslagdoek ben ik erg content mee ^^ Hoe dan ook, hier een foto van het Maori optreden.

---

Ik zit de afgelopen dagen wat minder lekker in mijn vel, ik denk dat dat onder andere te maken heeft met het feit dat ik niet zoveel onderneem. Dus ik ben van plan om dit weekend of volgende week naar Rangitoto te gaan, een van de eilanden bij Auckland in de buurt. Lunch mee, lekker stukje wandelen (en foto’s maken!). Hopelijk trekt dat me een beetje uit de sleur. Maar voor het zover is, dacht ik: laat ik eens wat mensen van hier op campus voorstellen. Het zijn een beetje goofy foto’s, maar dat mag de pret niet drukken (integendeel!).

Caitlyn

First up: Caitlyn. Wordt komende zondag 18 jaar oud, inwoonster van de Boomhut (een van de kleinere gebouwen in het dorp hier). Zo genaamd vanwege de locatie tussen, jawel, bomen. Volbloed kiwi, komt oorspronkelijk zelfs van Waiheke Island (daar was ik eerder toen ik net in NZ was, heb ik in een eerdere blogpost over verteld!)

Caitlyn

Elodie

Elodie, mijn Europese maatje. Fransvrouw, maar zeer geobsedeerd door alles Japans – gaat hoogstwaarschijnlijk hierna zelfs naar Japan om daar een stage te lopen. Studeert Graphic Design, maar weet niet zeker of ze er mee door wil gaan… geniet nu vooral van de Japanse lessen die ze hier volgt en heeft zelfs vandaag 2 toetsen met 100% gehaald 😉

Caitlin

Caitlin, nog een kiwi. Deze komt uit Palmerston North, een stad meer richting het zuiden van het Noordereiland. Studeert om Osteopaat te worden (een soort fysiotherapeut maar dan nog iets verder de medische kant op). Is op het moment vooral druk om allerlei neurologische aandoeningen te leren en vertelt daar graag over… Is ook degene die het hele “Hairless at the Hub” heeft opgezet, waar onder andere ik zelf in Mei mijn haar voor ga afscheren. Het is voor het goede doel CanTeen, een organisatie die zich inzet voor iedereen die geaffecteerd is door kanker onder jongeren – dus ook familieleden en dergelijke. Donaties zijn zeer gewenst!!! Hieronder de site waarop je kan doneren. Als je liever mij wat geld overmaakt mag dat ook, neem dan eventjes contact met me op! En dan zorg ik natuurlijk dat het goed terechtkomt!
https://www.givealittle.co.nz/cause/Hairless

Tosh

Eigenlijke naam is Natasha, en haar eigenlijke nickname is Tash – maar ik heb het ooit opgeschreven als Tosh dus daar komt ze niet meer vanaf. Nog een van de jongere inwoonsters van de boomhut met 17 jaren jong. Kiwi, overigens.

Claudia & Rebecca

Nog twee inwoonsters van de Boomhut. Allebei 18 (de middelste, Claudia, zeer recent). Jup, ik ben een van de oudsten die hier rondloopt. Hoewel, Elodie is 22. Hoe dan ook. Nog meer kiwi’s! Ik heb deze foto vooral gekozen vanwege de vrolijkheid, helaas staat Rebecca er niet geweldig op… Oke goed dan, nog eentje van haar.

Rebecca

Dat was het voorstelrondje eerst even, voordat ik vertrek ga ik zeker weten nog even proberen een groepsfoto te regelen met iedereen. Moet toch iets hebben om iedereen aan te herinneren!

Dan nog een ander nieuwtje, ik ga hier op campus zelfverdediging geven aan de vrouwelijke bewoonsters van het dorp! We hebben nog wat materiaal problemen, maar ik ga wat rondvragen bij vechtsportscholen in de buurt of we wat kussens mogen lenen… hopelijk komt dat goed. Heb er in ieder geval zin in!

Goed, dat was het weer even! Weinig vulling deze keer, maar zo horen jullie in ieder geval weer even van me. Enne ik ben nog steeds altijd erg beschikbaar voor Skype gesprekken hea! Ook al hebben we elkaar nog niet eerder op Skype gesproken, stuur me even een e-mail / WhatsAppje o.i.d. en dan spreken we wat af! 🙂

Later!

Taa Moko

Alweer een goedgevulde post van mij. Tenminste qua gebeurtenissen, mogelijk niet qua woordental –  maar dat zullen we zien.

Ten eerste, dat etentje waar ik het de vorige keer over had ging niet door. Een van de twee nieuwe huisgenoten voelde zich niet lekker en ging terug naar huis, de andere kwam gewoon niet opdagen – zit je dan, met je boodschappen en goede bedoelingen. Nja prima, ik heb gewoon gekookt en gegeten met Josh (mijn andere huisgenoot) en A.U. (meisje van het appartement hierboven). Kheb het daarna niet weer geprobeerd, en zij hebben ook geen aanstalten gemaakt. Tja, dan niet. Ik vermaak me prima met een grote groep andere campus-genoten!

Ik vind het vreselijk boeiend hoe je van compleet remi en geïsoleerd binnen een paar week over kunt stappen naar zo’n grote kluwen van gezelligheid. Op dit moment kan ik het vooral zeer goed vinden met wat mensen van het complex aan de andere kant van de vallei. Mijn tweede huis (hun woorden, niet de mijne) is dan ook bij Caitlin (kiwi) en Elodie (Frans). Hun overige huisgenootjes zijn ook cool, en in het appartement eronder wonen nog 5 dames waarvan het grootste deel 17 volgens mij – maar die worden allemaal 18 dit jaar dus dat worden mooie feestjes. Hoe dan ook. Ik heb de afgelopen anderhalf, misschien wel twee week geen avond meer op mijn eigen kamer gezeten, het was altijd daar. Dus dat gaat helemaal prima.

Goed, dan mijn tweede punt. Hallo, goedemorgen, Annika heeft een tattoo. Jawel. Ik ging afgelopen woensdag met Elodie Auckland in, om te zoeken naar een geschikte tattoo-shop en om wat kleren te kopen enzo. De eerste zaak waar we binnen liepen voelde meteen erg goed, vriendelijke mensen en het rook er vreselijk naar een tandarts – goed hygiënisch dus! De schok bij mij was desondanks enorm toen ze plotseling zeiden “Tja zeg het maar, we kunnen het ook vandaag doen als je wilt.” Dus. Ja. Ik besloot om het dan maar gewoon te doen (ik had mezelf die ochtend afgevraagd wat ik zou doen als het die dag kon, maar de mogelijkheid eigenlijk direct afgeschreven – dat zou belachelijk zijn toch?).

Elodie vond het allemaal prima, die had die dag toch niks te doen. Dus wij de stad in voor een lunch (ik was zo nerveus dat ik nauwelijks kon eten, overkomt mij niet vaak) en naar de winkel voor een los zittend shirt. Want ja, een rug-tattoo is heel mooi, maar ook enigszins onhandig – en of ik daar de afgelopen dagen niet achter gekomen ben!

Hoe dan ook, terug naar die woensdag. We kwamen terug bij de shop en werden naar de kelder gewezen. Toen ik daarheen liep zonk mijn hart me even in de schoenen, het zag er wat rommelig uit – maar ik zag al snel dat het georganiseerde rommel was en dat alles heel schoon en hygiënisch was. Ik zal ook eerlijk zeggen dat ik het uur daarna (de voorbereiding) zeer nerveus was en op een moment zelfs gewoon weg wilde rennen, maar ik ben blij dat ik doorgezet heb.

Het eerste stencil dat op mijn rug kwam schrok ik van, die liep van mijn nek tot laag op mijn onderrug. Dat was eerst wat ik wilde, maar toen ik het op mijn rug zag zitten waren de afzonderlijke tekens toch wel erg groot. Ter vergelijking hield ze de halve grootte op mijn rug, en ik besloot dat ik dat mooier vond. (Beetje jammer van haar werk, ze had heel hard haar best gedaan om het stencil op het midden van mijn rug te krijgen… maar ja, dat is geen reden om een minder mooie tattoo te nemen!). Ze deed helemaal niet moeilijk en heeft me zelfs nog gered toen ik wat onzeker zei van “Yeah just do it” en zij degene was die aangaf “hoho, nee zo doen we het niet, je moet het zeker weten. Voor mij is het een half uur extra werk, jij loopt er de rest van je leven mee rond.” Prima meid dus. Hoe dan ook, nieuwe stencil erop, en ik was direct een stuk enthousiaster. En dat is hem geworden!

Het is Koreaans, om drie redenen – het is mooi, weer eens wat anders dan Chinees of Japans, en het is de taal van mijn vechtsport Taekwon-do. Ik doe het toch alweer een jaar of zeven en het is best een groot deel van mijn leven geworden.

Mijn nieuwe vrienden hier op campus bleken superhandig gedurende de afgelopen dagen, want een verse tattoo is erg veeleisend qua zorg. Hij heeft minder zorg gehad dan ik eigenlijk had gewild, want er is niet 3x per dag iemand aanwezig om mijn rug te wassen en in te smeren met crème, maar ik heb vandaag weer gehoord (van een tattoo-artiest die ik heb leren kennen tijdens één van mijn courses) dat hij prima heelt. Er zitten nu wel korstjes op, en dat jeukt nogal, maar krabben is natuurlijk uit den boze. En dat is niet zo moeilijk te volgen, want ten eerste weet ik hoe slecht het is voor een tattoo (je kan met een korstje gewoon de inkt uit je huid trekken en een lelijk litteken achter laten) maar ik kan er ook gewoon moeilijk bij! Verder nog wat do’s en don’ts met een verse tattoo:

• Niet in de zon. Zon is sowieso slecht voor een tattoo (hij vervaagt), maar helemaal als hij vers is, NIET in de zon!!!
• Niet weken, dus niet in bad of zwemmen of wat dan ook. Douchen mag wel, maar alleen erg kort (maximaal tien minuten en dan goed droogdeppen, of in mijn geval handdoek tegen mijn rug duwen en dan tegen de muur leunen).
• Niet aan zitten. Absolutemento nieto. De eerste dagen dus ook niet tegen een rugleuning aan leunen. Slapen was ook erg boeiend (hoewel ik al heel snel geaccepteerd heb dat ik niet alles kan controleren en het dus best een keer fout zal gaan – heeft me heel wat slapeloze nachten gescheeld).
• Niet zweten. Heeft te maken met het weken waar ik het eerder over had, maar in zweet zit zout en zout is niet goed voor een tattoo.
• Schoonhouden, maar alleen met een simpele zeep en lauwwarm water. Ook weer droogdeppen.
• 2-3x per dag insmeren met crème (tube van 50 gram gekocht voor €15), dus vochtig houden, maar ook weer niet te vochtig, dus alleen insmeren als hij droog is. Maar goed, ik kan hem niet eens zien, laat staan weten of hij droog is want ik mag er niet aan zitten… Maar goed dat ik zo vaak in mijn tweede thuis ben, kan Elodie vaak even checken 😉

Dus ja, bij deze een shout-out naar mijn huisgenoot Josh, die er geen probleem mee had om soms mijn rug even te wassen en in te smeren, mijn klasgenoten Lindsey (Canadese) en Hanna (Duitse), beide tattoo kenners (eentje heeft al een eigen studio en de ander begint bij thuiskomst aan een tattoo-leerlingschap) die me geregeld verzekerden dat het er allemaal prima uitzag en ook een paar keer mijn rug ingesmeerd hebben – maar de grootste gaat naar Elodie, die niet alleen meeging naar de studio maar ook meerdere malen per dag mijn rug gewassen en ingesmeerd heeft – en er zelfs speciaal voor langskomt na klas! Merci beaucoup, je n’aurais pas pu le faire sans toi!

En het dragen van kleding is nu natuurlijk ook een uitdaging – alleen maar loszittende t-shirts, geen beha’s of strakker zittende kleding. Dus ja, ik ben me zeer bewust van de wind en alles als ik in mijn shirt met wijde kraag rondloop…

Wauw, ik ben nog niet klaar met mijn verhaal! Wel met praten over mijn tattoo, hoewel die de afgelopen dagen het middelpunt van mijn bestaan is geweest. Ik ben dit weekend ook naar Pasefika en de dierentuin geweest. Pasefika is een groot festival in Auckland waar een groot aantal Pasifische eilanden zichzelf tentoonstellen en presenteren zogezegd. Er is erg veel voedsel, lokale souvenirs, muziek, dans, klederdracht… en erg veel mensen. Je hebt de Cook Islands, Hawaii, Samoa, Tuvalu, Tahiti… en ik vergeet dan nog een hele hoop. Ik had een prima dag en die avond was er feest op campus. Ik vermaakte me prima, tot mensen richting de stad vertrokken – ik had daar niet zo’n zin in, en met mijn tattoo mag ik niet zweten (plus, in een kroeg is de kans op een duw in je rug erg aanwezig). Waar ik niet op gerekend had was een feest in het appartement naast ons, waar ze tot 2 uur ‘s nachts nog aan het schreeuwen waren. Het brandalarm ging ook af, waarschijnlijk omdat ze binnen rookten, of nog aan het koken waren (alcohol maakt hongerig). Maar ach, het was zaterdagavond en zolang het niet elke avond gebeurt ga ik niet zeuren 😉

Pasefika had me licht verbrand.

Zondag ben ik met Elodie en Angharad (ja, toen ze zich voorstelde dacht ik ook dat het Ingrid was) naar de dierentuin geweest, was ook erg leuk. Verder niet superveel over te zeggen… Ja ik heb wel twee siamangs zeer onrustig gemaakt, waardoor ze de hele dierentuin bij elkaar schreeuwden (ik deed het niet expres, eerlijk) en vriendjes gemaakt met een Kaka (zie, ik ben helemaal niet zo eng).

Dat was het wel weer even. Ik heb het hier kort gezegd prima naar mijn zin, ook al is het niet allemaal noemenswaardig – elke keer series kijken of kaart spelen is weer een leuke avond! Oh en voor ik het vergeet – mocht iemand zich de titel van deze post nog herinneren, Taa Moko is het Maori woord voor tattoo!

Coromandel

Natuurlijk gaat deze blogpost over iets meer dan alleen mijn trip naar Coromandel, maar dat is toch het meest recente geweest (afgelopen weekend). Mijn laatste post was 10 februari, twee week geleden – en er is behoorlijk wat gebeurd in de tussentijd!

De rest van die week was niet erg boeiend. Dinsdag de 11e was mijn verjaardag, maar ik kende niemand dus heb het niet echt gevierd. Er was onverwachts een pubquiz though, daar ben ik nog wel even heen geweest. Niks gewonnen, maar ach, wat doe je eraan 😉 En voor de rest… Vooral nog wat dingetjes geregeld, naar Auckland geweest voor wat kleding enzo. Niet veel boeiends.

De week daarna (vorige week) daarentegen! Maandagavond was er een “tea-party” in een ander gebouw, waar ook 17-jarigen wonen. Het is dus een alcohol-vrij gebouw, vandaar dat er alleen thee werd geschonken. Maar er was een redelijke groep bewoners, en het was erg gezellig. Een dag later werd er gedronken in een ander appartement. Ook erg gezellig en met een heel ander slag mensen, maar daarom niet minder leuk!
Woensdag ging men uit, en iemand had besloten dat dat dan maar mijn verjaardag zou zijn (toen ze hoorde dat ik een week eerder jarig was geweest maar het niet had kunnen vieren). Eerste keer in… een lange tijd dat ik weer echt uit ben geweest. Niet helemaal mijn ding meer, ik hou meer van de iets meer besloten feestjes, maar dat maakt niet uit. Pffft wat verder nog… Oh ja, woensdag kreeg ik ook mijn eerste huisgenootje, Josh. Erg aardige jongen, kan het prima met hem vinden! Toen hij hier net kwam was ik nog wat onzeker, hij was wat stilletjes (18 jaar oud en voor het eerst op zichzelf wonend) maar ik kookte voor hem en nog drie anderen en die avond ging hij mee uit stappen. En hij is behoorlijk uit zijn schulp gekropen, vrijdag was er een feestje op campus waar hij de Dance Battle won x) Het was een verkleedfeest, ik was een Texican (illegale Mexicaanse immigrant in Texas). Dus ik had een snor, flink geweer, bandana en een blauw oog… mijn boosabum-stare kwam ook nog van pas, ik was schijnbaar erg angstaanjagend. Ach ja, de rest had eigenlijk allemaal een sombrero opgezet dus vond dat ik prima mijn best had gedaan!
Donderdag was er een BBQ en heb ik mijn fitnesspas geregeld. Dus nja, vooral nog dingen regelen en doen. Mijn visum heb ik nog niet aangevraagd… wordt ook tijd.

Goed, aangekomen bij Coromandel! Die ochtend nog even snel spullen gepakt, en hup naar de bus. Die voor mijn neus wegreed. De volgende bus kwam pas 20 minuten later, en moest vervolgens nog 5 minuten stilstaan omdat er een passagier was die niet helemaal snapte hoe het allemaal werkte en in elkaar zat. Maar goed, toen ik in de stad kwam bleek dat de groepsbus ook pas een stuk later vertrok dan gezegd was dus ik was nog ruim op tijd.
In de bus speelden we een soort “speed-dating” spel, waarbij iedereen elke drie minuten naast iemand anders kwam te zitten en dan even kort wat over zichzelf moest vertellen. Leuke manier om mensen te leren kennen, maar niemand had er echt vreselijk veel zin in. De groep was best groot, 50-60 man, 90% Nederlanders, een stel Duitsers en nog twee Scandinaviërs (IJsland en Finland). Om de een of andere reden zat ik aan het einde van het speed-date spelletje ineens alleen in een tweezits, en dat was dan ook direct het begin (en einde) van mijn trip. Ik heb de rest van die reis in mijn eentje gezeten en ook de overige busritten (bij elkaar zo’n 7 uur) mocht ik gezellig in mijn eentje zitten. Niet vanwege gebrek aan pogingen van mijn kant, op de terugweg zelfs nog even gevraagd of ik naast iemand kon zitten die ik al langer ken – maar daar kwam alleen uit “Oh ik denk dat iemand anders hier zo wil zitten”. Dus zat ik weer in mijn eentje achterin de bus. Ik dacht toch echt dat dit geen middelbare school meer was, maar zo voelde het wel. Het is dus wel duidelijk dat ik absoluut niet binnen die groep pas… nou ja, dan niet. Dit was het laatste tripje van hen waarop ik meega, ik ben hier om gave dingen te zien / doen, niet om me kapot te zuipen en urenlang op het strand te liggen verbranden.

Gelukkig was er in Coromandel wel genoeg gaafs te zien! De weg ernaartoe was prachtig, echt het gevoel alsof je door een tropisch regenwoud rijdt. Het was die ochtend erg regenachtig geweest, waardoor de damp nog van de bossen om ons heen af sloeg. Een heel gaaf gezicht!
Zodra we bij de kust aankwamen moesten we een half uurtje wandelen voor we bij Cathedral Cove aankwamen. We liepen langs de kustlijn, hoog op de klif – en kwamen vervolgens steeds lager.

Op de heenweg

Ook hier was het nog erg vochtig en liep het zweet van mijn lijf… maar het was het zeker waard. Cathedral Cove staat bekend om twee dingen, de hoge doorgang dwars door het klif heen (de daadwerkelijke cove) en Lion Rock, een groot stuk rots dat ooit in de zee terecht is gekomen en dankzij eeuwenlange erosie een heel boeiende vorm heeft aangenomen. Als iemand denkt “hey, dat herken ik ergens van…” kan dat, aangezien Narnia hier ook gefilmd is!

Uitzicht op Lion Rock

Er waren behoorlijk wat golven, dus men ging nog zwemmen. Ik niet, ik maakte foto’s, en had toch geen badkleding bij me. Daarnaast hou ik niet zo van zwemmen in het algemeen… Maar goed, ik wilde nog even een foto delen van een grappig mannetje dat op zn allerhardst wegvlucht van een toch wel iets grotere golf dan ie gedacht had…
Ik liep samen met de moeder van een organisator terug richting de bus, zodat we het een beetje rustig aan konden doen in de hitte. Helaas liepen we verkeerd… maar ook de terugweg was weer prachtig.
Na Cathedral Cove zijn we naar Hot Water Beach geweest. Het boeiende hier is dat het strand geothermisch verwarmd is, dus als je een gat in het zand graaft komt daar heet / warm water in te staan. Dat kan maar twee keer per dag, als het tij terugtrekt – dus dan is het dan ook godsgruwelijk druk. Allemaal mensen met schepjes en weet ik het wat. Ik vond het niet zo vreselijk boeiend verder, het was leuk om even met je voet in het zand te graven en dan te voelen hoe het ineens heel warm wordt (je moest op sommige plekken zelfs uitkijken dat je je niet verbrandde, het water kon boven de 60 graden zijn) maar om er nou anderhalf uur rond te blijven hangen? No thanks. Hier nog wat foto’s van de terugweg van Cathedral Cove en 1 van Hot Water Beach!

Hot Water Beach

Het hostel was niet helemaal geweldig geregeld, ik had een bed omdat ik er snel 1 claimde maar er moesten ook mensen op de bank in het gemeenschappelijke gedeelte slapen. De BBQ bestond uit wat brood, diepvrieshamburgers, wat worstjes en salade. Drank moesten we dus zelf regelen, en het duurde niet lang voor men goed onder de alcohol zat (ze waren overigens al begonnen met drinken zodra we bij de supermarkt wegreden). Ik had zelf ook wat meegenomen, dus ik dronk lekker mee – ook omdat ik nog steeds hoopte wat meer contact met mensen te kunnen leggen. Die avond gingen we naar een pub, maar om middernacht had ik het wel gezien en ging ik terug richting het hostel. Ik probeerde wat te slapen, maar verwachtte niet veel slaap te krijgen die nacht. Het viel uiteindelijk nog mee, de anderen gingen naar het strand dus was het redelijk stil in het hostel, en kon ik een paar uur slapen. Toen ze terugkwamen werd ik natuurlijk wel wakker, maar ook daarna kon ik nog een beetje slapen.

Hahei Beach

Na een simpel ontbijt gingen we op weg naar Hahei Beach, waar we zouden gaan zee-kayaken. We hadden een ferry rit van wel vijftig meter ofzo, waarna we met een busje verder reden. We gingen in twee groepen, die elk ook weer opgesplitst werden in twee groepen met elk twee begeleiders.
Na wat uitleg en het aantrekken van behoorlijk wat spul werden we dan “gelanceerd”. Ik zat voorin, dus ik kreeg direct lekker wat water in mijn gezicht… maar dat is de halve lol, toch? Ik was blij dat ik in de ochtendgroep zat, zodat ik niet op het heetst van de dag op het water zat – verbrand was ik al, hoefde niet nog een laagje er bovenop te hebben. Dus goed insmeren!
We hebben om de eilanden gekayakt die je ziet op de foto hierboven, dat grote eiland iets links van het midden en de kleinere ernaast. We gingen ook nog door een soort tunnel heen (op de foto hieronder ben ik net in die tunnel).
We stopten op Cathedral Cove Beach, waar we de vorige dag ook waren. Deze keer waren we aan de andere kant van de Cove, waar ons gevraagd werd of we warme chocolademelk, cappuccino, latte machiato, thee of nog wat anders wilden. Ik dacht dat ze een grapje maakten, maar al snel waren ze water en melk aan het opwarmen op een klein gaspitje. Melk opschuimer, alles hadden ze mee…

Lion Rock

De terugweg was korter dan de heenweg, omdat we nu rechtstreeks terug gingen. Het kayaken was erg gaaf, maar ik merkte dat ik toch wat zeeziek werd… de ‘swell’ was toch 1,5 – 2 meter hoog. Helemaal als we stillagen in een vlot (zoals op de foto hierboven) wilde ik toch wel erg graag weer verder… Twee jongens die behoorlijk hadden gedronken de vorige dag gaven over in de zee, de rest wist zich in te houden.

Na terugkomst op Hahei Beach moest er natuurlijk op de tweede groep gewacht worden, dat was wel vervelend. Maar goed, dat wist ik van tevoren. Uiteindelijk liep het behoorlijk uit en duurde het zo’n 5 tot 6 uur voordat we weer richting de bus gingen om terug naar Auckland te gaan. Ik heb daar op het strand nog wat foto’s gemaakt, maar verder was het behoorlijk saai.
We kwamen wat laat terug in Auckland, waar ik maar bij de Burger King heb gegeten. Bij thuiskomst snel even een was gedraaid, en gisteren (maandag) alweer een leuke dag gehad met een simpele gratis BBQ (met gratis bier, hoezee) en de mensen die ik hier ontmoet heb. Ik heb nu ook twee nieuwe huisgenoten, die volgens mij ook best aardig zijn. Ik ga morgen (woensdag) voor ze koken, dan zullen we het helemaal zeker weten! Gisteren gingen mijn lessen niet door, vandaag heb ik alleen in de avond les (17:30 – 21:00) dus hopen dat die wel doorgaat… Straks naar de sportschool.

Goed, dat was het voor nu! 23 foto’s en bijna 1800 woorden, lijkt me wel weer even voldoende 🙂

Settling in

Jaja, ik weet het, het is nog maar een paar dagen sinds mijn laatste blogpost! Maar goed, als er best veel gebeurt in een paar dagen verdient dat gewoon een nieuwe post. Dus bij deze.

Vrijdagmiddag was de oriëntatie bij Stagereizen. Aardige mensen daar, onder andere een oud-klasgenootje die stage loopt bij Stagereizen zelf. Nou zit ik eigenlijk alleen bij Stagereizen vanwege de tripjes die ze regelen, maar de rest wordt allemaal ondergebracht in The Empire, een soort hotel / service appartments in het centrum van Auckland. Ik moet zeggen dat ik blij ben met mijn huidige locatie, misschien minder centraal maar wel rustiger – en weg van de andere stagiaires. Het zijn vast aardige mensen, maar ik werd gewoon een beetje ongemakkelijk van ze. Er was onder andere een groepje van drie Nederlanders, die werkelijk alles samen moesten doen. Dus na de oriëntatie was het ook “oke, wat gaan we nu doen?” De dames wilden graag ijs eten, dus dat moest samen. En welke tripjes gingen ze doen? Ja, moest wel samen natuurlijk. En wat nou als ze andere huisgenoten dan elkaar hadden? Och arme, dat kon echt niet hoor, dan moest er geruild worden.
Kijk ik snap het aan een kant best, maar ik zou me vreselijk verstikt voelen als ik daartussen zat. Ik ben na de oriëntatie ook gewoon weer lekker mijn eigen kant op gegaan, ik ben niet naar Nieuw Zeeland gekomen om rond te hangen met een stel Nederlanders… Laar mij maar lekker rondhangen met Kiwis, of in ieder geval andere buitenlanders. Maar, genoeg daarover. Terug naar coole dingen.

Ik ben zaterdag naar Waiheke geweest met de ferry, zoals in de planning stond. Ik was daar met Hanne (België) en Melanie (Duitsland), beide ontmoet in het hostel. Dus ‘s ochtends goed ingesmeerd en hup, de boot op! Het weer hier is fantastisch, maar de ozonlaag is hier erg dun dus je verbrandt erg snel. Dat merkten we ook wel… Ik was als enige NIET vreselijk verbrand, waarschijnlijk omdat ik niet ben wezen zwemmen – maar ik zal bij het begin beginnen.

De ferry tocht duurde een minuut of dertig. Aan boord zagen we een paar honden met Hawaii shirts aan (eentje matchte de baas), maar verder een rustige overtocht. We kwamen natuurlijk langs allerlei eilandjes en dergelijke, en het water is hier behoorlijk blauw zo in de zon! Maar goed, na de overtocht konden we direct in de bus stappen. We werden rondgeleid door een erg spraakzame local, die vooral graag zichzelf hoorde praten – voelde soms haast als een schoolbus, elke keer als er iemand rustig wat zei was het ‘sssst!’.

Ferry op de heenweg

Waiheke haven

Uitzicht (rechts Palm Beach)

Na de busrit besloten we om naar Palm Beach te gaan. Met de buskaart voor de ferry + bus konden we de rest van de dag gratis met de andere bussen op het eiland, goed geregeld dus.
Palm Beach was tof, echt een vakantie gevoel daar. Zand, palmbomen, blauw water en overal prachtige schelpjes om te verzamelen. Op dit strand helemaal, er waren een soort “schelpbanken” om de twintig meter, grote hoeveelheden schelpen die het strand op waren geduwd door het water. We hebben ons hier een tijdje vermaakt, de andere twee dames zijn nog wezen zwemmen terwijl ik genoot van het uitzicht vanaf een rots. Later hebben we het strand nog afgewandeld, waar ik op een rots in het water klom – en onmiddellijk na het maken van een foto werd geraakt door een flinke golf. Ik heb de camera gered, maar mijn rechterbeen en een groot deel van mijn rug waren helaas niet meer droog te houden… Ach, niks aan te doen.

Aangespoelde schelpen

Blauw water @ Palm Beach

Ja wat er daar met me aan de hand was weet ik ook niet, maar het bewijst wel dat het geen stock photo’s zijn die ik post voor jullie 😉

“Splash Rock”

Palm Beach

Na Palm Beach zijn we teruggegaan naar het dorpje, waar we een seafood platter hebben gedeeld (garnalen, calimari, oesters, mosselen, soort vissticks, zalm). En nee, oesters zijn nog steeds niet mijn ding…
Die avond met twee Nederlandse dames, Melanie, Michael (een Australiër), nog een Duitse jongen en een Amerikaanse man wat biertjes gedronken terug in het hostel. Werd wat laat, dus was de volgende dag een klein beetje brakkig… maar daar had ik geen tijd voor, want ik moest verhuizen!

Een taxiritje later stond ik met al mijn zooi bij de Unitec Residential Village. Allemaal prima, ik werd leuk onthaald (door, jawel, NOG een Nederlandse), en ik werd netjes naar mijn kamer gebracht. Ho! Oeps! Probleem! De “vorige” bewoonster zit nog op mijn kamer! Ik kon dus wel mijn spullen naar binnen brengen, naar de gedeelde woonruimte, maar verder kwam ik niet. Want mevrouw had een afspraak die middag, dus die kon nog niet uitruimen. En kon ik niet op een andere kamer?

Nou goed, ‘s avonds is ze eruit gegaan (na veel klagen en zeuren op de leiding) en kon ik intrekken. Prima kamertje, en ik kreeg ook netjes een set beddengoed van ze (helaas een hoeslaken van 100% Polyester, even kijken waar ik er 1tje van katoen kan krijgen).

De supermarkt is wel een eindje lopen, dus ik denk dat ik een nog nooit gebruikte boodschappen-aanpak ga utiliseren – de “vooruit-denk methode”. Boodschappen doen voor meerdere dagen heb ik nog nooit echt geprobeerd, maar elke dag op en neer lopen… Ach het wil wel, maar het is zo waaaaaarm…
Vandaag heb ik ook wat andere dingen gedaan. Ik heb bijvoorbeeld een bankrekening geopend, mijn student ID opgehaald, WiFi geregeld (hence the post), handdoekenpakket gekocht bij de front desk, schadeformulier ingevuld, te horen gekregen dat ik niet via school mijn visum aan kan vragen, te horen gekregen dat mijn woonruimte betaald is (eindelijk)… en boodschappen gedaan. Onder andere iets te grote slippers, maar ach. Beter iets te groot dan te klein.

Wat heb ik verder te melden? Niet zo bar veel. Ik heb nog geen huisgenoten, de andere drie kamers zijn nog leeg. Nu hopen dat daar leuke mensen in komen, maar dat komt vast wel goed. Ook ben ik op zoek naar een Taekwon-do school, maar die zitten allemaal een eindje hiervandaan… Niet ideaal. Even wat info over de bussen opzoeken en dan maar weer zien. Oh ja, en morgen ben ik jarig. Denk dat dat een beetje een saaie verjaardag wordt! Volgend jaar beter.

Voor nu zeg ik, Ka kite anō!

Mount Albert campus

Kia Ora!

Kia Ora, and welcome to New Zealand!

Ik heb nu nog even geen foto’s te delen, maar wel mijn reisverhaal natuurlijk. Was me nogal wat… Dus, ik begin gewoon bij het begin en dan komen we vanzelf bij nu (op mijn bed in het hostel, te typen op mijn laptop).

5 february, 9:00
Opstaan. Laatste spulletjes pakken, laatste rondje door het appartement, afval wegbrengen… dan laptop inpakken en op naar de taxi!

11:30. Uur te vroeg voor de bus, aangezien de taxi er direct was – maar das niet zo erg. Ik had toch met Vince afgesproken op het busstation, en reizen is toch alleen maar wachten – dus dit kon er wel even bij. Maar het werd maar later en later en Vince kwam maar niet… Op een moment begon ik me echt zorgen te maken, ik bedoel ik had de sleutels van het appartement, mijn sleutel voor het kantoor en ik zou nog 500 RMB (zo’n 60 euro) van hem krijgen… Maar uiteindelijk zat ik op 12:30 op de bus en was Vince niet geweest. Hmmmmmm.

16:00. Aangekomen op Shanghai Pudong. Tenminste ik ging er maar vanuit dat het het vliegveld was, want ik werd gewoon de bus uit ge-ushered. Gelukkig, ja, het vliegveld. Daar eventjes twee uur gelezen, vervolgens begon de check-in dus ik daarheen.

18:10. Check-in begint. In het begin maar 1 counter, dus duurde allemaal super lang. Veel wachten, veel dringen (want in de rij staan zijn Chinezen nou eenmaal erg slecht in) en bah. Maar goed, ik eindelijk aan de beurt.
“Miss, you have one bag many.”
“I can only take one bag?”
“Yes. To take more bags you pay fee.”
“Oh. Uhm how much is that?”
“1000 RMB (130 euro).”
“….a THOUSAND??”
“Yes.”
Okay, dus dat was zeer vervelend. Maar ze dacht op een manier wel mee, want ze wilde ook even mijn koffer wegen – die bleek twee kilo te zwaar. “If your bag is too heavy, also pay 1000 RMB. So you make this bag lighter and only pay 1000 for extra bag, otherwise 2000.” Goed. Bah. Ik opzij, en de koffer open middenin het vliegveld. Iedereen staren natuurlijk, want het ondergoed van een blanke meid is superboeiend. Maar goed, ik wat dingen overpakken in mijn rugzak, en terug naar de counter. Daar moest ik twintig minuten wachten want er was een groep Chinezen voor me die erg moeilijk deed, vervolgens werd mijn koffer opnieuw gewogen. Goed, die was nu van prima gewicht.
“Next bag please.”
“Uhm no I’ll take both of these on the plane.”
“Ma’am, only can take 1 on plane.”
“…but there’s breakable stuff in here.” (Voor de duidelijkheid, ik was ondertussen zwaar pissig).
“Ma’am, only can take 1 on plane. Can you weigh your other carry on?”
“Uh ok.”
“Oh ma’am, that’s 9 kilos. That’s not allowed.”
In mijn hoofd: ‘Oh nee, je gaat me niet vertellen dat dit te zwaar is en… Ik ga dingen kapot maken hier straks.’
“Other bag? Okay that’s ok, that’s 7 kilos.” (Mijn hoofd: ‘phew’).
“FINE. I’ll check in my backpack. But if something breaks, I swear to god.”
“Ok. You want Fragile tag?”
“Yeah. Sure. Please.”
Dus ik wat breekbare dingen snel in mijn jaszakken gestopt en hup, rugzak op de band. Die verdween ook. Zij weer bezig, moest dingen invoeren en weet ik het wat. Ik krijg een briefje.
“You pay this, then come back to me, then you get boarding pass.”
Nou ik kan ook nog wel het hele verhaal uit gaan typen van hoe lang het duurde om een werkende pinautomaat te vinden, wat ook geen pretje was. Mensen stuurden me verschillende kanten op en ik had ondertussen al zoveel gedoe gehad dat ik straks geen tijd meer zou hebben om wat te eten voor ik op het vliegtuig zou stappen… Bah! Maar goed, ik uiteindelijk een pinautomaat gevonden, geld betaald, boarding pass gekregen.

Vervolgens ging ik nog even wat noodles eten. Ik kwam twee noemenswaardige groepjes mensen tegen, een stel Kenianen en twee Amerikanen. De Kenianen zaten een biertje te drinken en waren heel vrolijk en verwelkomend. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam riep er 1 meteen “Arjen Robben!! Bayern Munchen!” Twee Kenianen hea? Kennen Arjen Robben even. Maar goed. Ik had niet heel veel tijd meer voor mijn gevoel, moest ook nog door immigratie en had nog een uur tot boarden, dus eerst even wat eten. Waar ik naast twee Amerikanen kwam. Sjeetje wat een gedoe. Alles moest drie keer worden overgepraat met de serveerster (het hele menu zegmaar) om maar te weten wat precies waarin zat. En dan met zo’n Amerikaans overal maar commentaar op geven. Maar ach.

Ik door immigratie, alles in orde. Toen moesten mijn spullen en ik door de scanner. Ging ook nog prima, hoewel ik mijn koffer compleet uit moest pakken omdat de laptop apart moest. Nja. Daarna had ik nog even tijd voor een serie, voordat ik kon boarden. Ik had online een stoel uitgekozen, maar die plek kreeg ik niet – maar iig een stoel aan het gangpad. In het midden van het vliegtuig, dus de twee Chinezen links van mij konden er gewoon links uit, zodat ik lekker kon blijven zitten. Prima, tijdens de vlucht twee films gekeken (een Chinese film en Mrs. Doubtfire), en wat geslapen enzo. Dat was verder wel OK.

Hier in NZ door de immigratie en alles, duurde een stuk langer dan in China. Overal buitenlanders, ik stond een beetje samengedrukt tussen een grote groep Russen in de wachtrij, dus veel verstaan deed ik nog niet – maar het genot van overal om je heen wel Engels te horen is erg fijn. (In het vliegtuig zaten overigens alleen maar Chinezen zo ongeveer, en ook hier in NZ moet je goed zoeken om een westers restaurant te vinden).

Bij de bagage claim en daarna douane werd ik aangesproken door twee mensen, een Australiër en Nieuw Zeelander. Of ik alcohol bij me had. Ik snapte het niet, tot ze uitlegden dat ze een fles teveel hadden gekocht in het duty-free gedeelte. Dus ik heb alcohol binnengesmokkeld voor ze (goed, niet heel spannend, maar wel geinig). Oh en mijn rugzak was ook goed overgekomen, geen kapotte dingen ofzo.

Ik moest ook nog naar de Bio-contamination area, omdat ik in China was geweest wilden ze mijn schoenen enzo checken of ik geen enge dingen mee naar binnen bracht. Dus weer mijn hele koffer overhoop. Maar de meneer die me daar hielp was wel aardig.
“Sorry, I have a lot of stuff and of course my boots are all the way down in the suitcase.”
“I got… 15 minutes until my lunch break, so if you can make it within that time…”
“I’ll do my best, haha. Yeah well when you’re away from home for a year you have to bring a lot of stuff.”
“A year? Damn you travel light. But at least you got a good suitcase, with the four wheels.”
Etcetera. Het feit dat ik dat een heel fijn gesprek vond geeft wel aan hoe fijn het voelt om hier Engels te kunnen praten met mensen, in plaats van dat ze een beetje kreunen en wijzen. Heerlijk.

Maar goed, dat allemaal geregeld, ik droeg geen gevaarlijke dingen bij me (de drugshond was wel zeer geïnteresseerd in me, maar liep na wat verdachte blikken van zn baas gelukkig door) en na de douane zag ik mijn naam op een bordje staan. We moesten nog even wachten op drie anderen (bleken Nederlanders te zijn), waarna we naar onze respectievelijke locaties werden gebracht. Nog even wat gedoe met hoeveel nachten ik zou blijven en alles, maar ik heb nu geboekt tot zondag, waarna ik naar de campus afreis.

Gisteravond / eind van de middag kwam ik twee Amerikanen tegen hier in het hostel, die buiten zaten met een karton wijn. Leuk gekletst, en we zouden samen uit eten. Hij (de zoon) zou wat eten halen voor haar (de moeder) omdat ze erg moe was, en dan zouden hij en ik om 19:30 ergens wat gaan eten. Nja, om 20:00 ben ik maar in mn eentje op pad gegaan. Toen ik ze later tegenkwam kwam er niet echt iets duidelijks uit, volgens mij hadden ze gewoon gedronken en verwachtte ik teveel 😛 Maar ja, toen heb ik dus op mijn eerste dag Auckland bij de Chinees gegeten. Ach ja.

Vanochtend ontbeten en in gesprek gekomen met wat mensen. Twee Braziliërs, een Belgin, een Duitse en twee Nederlandse meiden. Later kwamen er nog een Zwitsers stel op wereldreis bij zitten. Al met al is het hier dus gewoon veel makkelijker contact hebben met mensen, erg fijn tot nu toe.

Nu is het tijd voor mij om op weg te gaan naar het kantoor van Stagereizen voor een oriëntatie enzo. Krijg ik ook een SIM kaart en alles. En ik ga proberen om morgen met de Belgische mee te gaan op een ferry naar een eiland in de buurt, leek de Duitse ook wel geïnteresseerd in. Maar dat horen jullie allemaal later nog wel.

Voor nu eventjes doei, en spreek jullie later!

Protected: Laohe

This content is password protected. To view it please enter your password below:

Password:

父母和总结

Die titel betekent ook nog wat – “ouders en samenvatting”. Of nja, dat heeft de Google Translate machine me verteld. Hoe dan ook, ik vond dat mijn laatste blogpost vanuit China een mooie Chinese titel verdiende.

Afgelopen week was… enerverend. Ik ga maar gewoon even een beetje dag voor dag verslag doen! (Oh en bereid je voor op foto’s, veel foto’s).

Zaterdag de 18e heb ik mijn ouders van het vliegveld gehaald. Altijd leuk, vliegvelden – zelfs als je zelf niet op reis bent moet je wachten. Maar goed, een uur wachten is makkelijk vergeten als de verwachte personen vervolgens het zicht in lopen.
Een taxiritje later waren “we” ingecheckt in het hotel. We hebben gegeten bij “mijn” noodle-restaurant en vervolgens zijn we naar “mijn” appartement gelopen, want die wilden “ze” toch wel graag even zien. Goed, die laatste accolades waren onnodig, maar ik had er al zoveel geplaatst dat een “paar” extra niet erg leken.

Ik ben compleet vergeten wat we zondag gedaan hebben (als we al wat gedaan hebben). Oh ja, we zijn naar de supermarkt geweest. En dat is op zich nog best iets om even te benoemen, aangezien dat altijd een avontuur op zichzelf is. Voor mij ondertussen minder, maar mijn ouders waren gepast onder de indruk van de drukte, de omvang (enorme supermarkt) en de levende have om elke hoek. De levende kippen in kooitjes werden minder zielig gevonden dan de levende schildpadden in netjes in de koeling… kan ik me voorstellen. Maar goed, daarover later minder.
En nu ik eraan denk, we zijn ook naar Grandma’s gegaan voor avondeten. Grandma’s is een restuarantketen in China, waar ze allerlei Chinees voedsel (voornamelijk Hangzhou-gerelateerd) serveren en, zeer belangrijk, een menu hebben met plaatjes en een halfhartige Engelse vertaling. Maar je kan er in ieder geval uit halen wat voor dier o.i.d. je bestelt, en dat is al heel wat! Iets wat er uit zag als een heerlijk chili gerecht bleek “duck blood” te zijn… tja, dat China bijzonder voedsel had wist ik al (zie vorige post). Dan is zo’n Engelse vertaling wel handig. (Ook direct de reden dat ik praktisch nergens uit eten kon de afgelopen maanden!)

Maandag heb ik mijn ouders meegenomen naar mijn werk, waar ze de bazen ontmoet hebben. Liyi verdween, die moest iets doen (geen idee wat) dus dat was een beetje jammer – mijn ouders wilden haar graag ontmoeten. Maar geen zorgen, dat hebben we later in de week ingehaald…
Na werk zijn we naar West Lake gegaan. Daar hebben we een tijdje heerlijk geslenterd, waarna we op weg wilden naar een markt in de buurt. Ik heb een gruwelijke hekel aan dwalen en zoeken, dus het was niet vreselijk goed voor mijn humeur om een uur te moeten zoeken naar de betreffende straat – maar ach, dan ben je er en dan is het ook wel weer goed allemaal. Gelukkig is het me tot nu toe bijna altijd gelukt om dingen te vinden 😉
Op het marktje hebben we wat souvenirs gekocht, en mijn ouders een portemonneetje voor zichzelf. De verkoper was dolgelukkig met mijn vader, die niet al te best is in afdingen… maar goed. Ook ik heb er wat souvenirs bij gekocht… brengt het totaal op een paar kilo. Beware, thuisblijvers!

Tourism 101 *kuch*

Een klim later kwamen we bij een pagoda, iets waar mijn vader erg graag heen wilde. Het was avond geworden ondertussen, dus alle lampjes waren aan. De pagoda was daarmee vreselijk nep, maar toch ook wel leuk. Ik genoot vooral van het uitzicht vanaf de bovenste “trans”, van waar je over de stad en het West Lake uit kon kijken.
Die avond gegeten bij een niet zo geslaagd tentje… koud eten enzo. Maar, geen honger meer, en het kan niet altijd alleen maar geweldig en goed zijn!

Kunst… of kitsch?

Dinsdag zijn we richting treinstation gegaan. Want ik had besloten mijn ouders te verassen en een tripje Shanghai te plannen. Moeders en paps waren erg onder de indruk van het station welk, toegegeven, best groot is.

Een chocoladereep voor degene die raadt hoeveel mensen daar lopen…

Een ritje hogesnelheidstrein later (over de 300 km/h) waren we in Shanghai. Het appartement wat ik geboekt had was prima, lekker ruim en we hadden twee slaapkamers. En zelfs een uitzicht!

Het avondeten op deze eerste avond was op zich prima, maar erg frustrerend… We gingen op zoek naar iets met een Engels menu, maar dat bleek in Shanghai niet veel makkelijker dan in Hangzhou. We kwamen uiteindelijk in een soort grill restaurant wat leuk opgezet was, met een soort gourmet-grill ingebouwd in elke tafel, en waar ze een soort van vertaling hadden (een erg slechte). De serveer-meneer kon al geen woord Engels, dus konden we niet met hem communiceren en hadden we geen idee wat hij nou opschreef (want hij ratelde wat af in het Chinees en bleef maar schrijven). We konden niet zeggen dat we iets wel of niet wilden, we konden niet vragen wat hij deed, we konden ook niet vragen of hij ons even een minuutje wilde geven – we konden helemaal niks. En dat is iets wat ik altijd vreselijk heb gevonden in China en wat mij de slechtste herinneringen zal blijven geven. We eindigden uiteindelijk met drie soorten spek en een mini beetje kip…
Maar goed, aan de andere kant was het misschien daarom ook wel “goed” om te merken hoe mijn ouders mij plotseling een stuk beter begrepen, aangezien die er even weinig mee konden als ik! Middenin het hele gedoe met die Chinees wendde mijn vader me ook naar mij en zei “Ik snap je helemaal hoor!!!!”. Frustratie aan alle kanten. Ook nog steeds enorm aan mijn kant, want ik voelde me toch wat verantwoordelijk en ik vond het niet fijn om te zien hoeveel moeite mijn ouders ermee hadden. Niet alleen die avond, dat gebeurde nog wel vaker – vooral mijn moeder houdt wel van haar ritme, een donkere boterham ‘s ochtends en een glaasje rode wijn bij het avondeten. Dat is hier echter niet te doen, en daar had ze zichtbaar moeite mee – voor mij ook erg moeilijk om mee om te gaan! Maar als disclaimer direct dat ze zich heel goed aanpaste en het nooit een onoverkoombaar probleem is geworden 😉
Als “goedmaker” hadden we die avond een fles wijn, een stokbrood, camembert, jam en een biertje verzameld op verschillende plekken. Goed te doen dus!

De volgende dag was lang, vol, vermoeiend en supergaaf. Van mijn bazen op werk had ik de tip gekregen om een bustour te doen. We gingen op zoek, en vonden uiteindelijk een andere route dan me aangeraden was – maar ach, een bustour is een bustour toch?
We zaten bovenin vooraan, lekker bij het raam. De eerste route was wel leuk, maar deed me niet zo vreselijk veel – een beetje door de stad rijden met zo’n miep in je oor die je vertelt hoe geweldig Shanghai wel niet is. Tja. Vervolgens hebben we een andere bus gepakt naar het nieuwe gedeelte van Shanghai, je weet wel, dat stukje met die HUGE wolkenkrabbers en superdure spiegelende… wolkenkrabbers. Goed, ik was dus vooral onder de indruk van de wolkenkrabbers.

Anyone wanna blame me?

Die rechter toren op de foto hierboven was toegankelijk voor publiek (voor een prijsje, maar ach, je bent maar 1x in Shanghai). Een kort moment wachten, superlieve drugshond (met aardige Chinese-bewaker-baas die me hem liet aaien (de hond, niet hemzelf)), voorlichtingsfilmpje, lift-ritje en roltrap later stonden we ineens op de… 100e verdieping. Jawel. 474 meter de lucht in.

Uitzicht? Uitzicht.

We hadden zeer veel geluk met het weer, het was enorm helder tijdens het bezoek van mijn ouders (in zowel Shanghai als Hangzhou). Het was ook zacht weer, in Shanghai wel wat kouder dan in Hangzhou maar alsnog goed te doen.
In ieder geval, we hebben een tijdje genoten van het uitzicht, een behoorlijk aantal foto’s gemaakt en genoten van het uitzicht. (Dubbel genieten heet dat).

Ik kon het niet laten.

Na een korte lunch werd mijn ego nog even gestreeld door een heel aardig Chinees meisje die dolgraag met me op de foto wilde en haar vriend die volgens mij honderd foto’s schoot in vijf seconden. Mijn ouders waren helaas niet erg snel met de camera’s, dus geen foto’s aan onze kant. Maar ach, dat hoeft ook niet altijd – ik voelde me weer eventjes een celebrity 😉 Was bij West Lake eerder ook gebeurd, vergeten te melden, maar dat was een heel opgewonden Chinees mannetje – dus mogelijk dat ik dat daarom wat minder goed onthouden heb… hoe dan ook.

We hebben ook een bezoek gebracht aan het Ocean Aquarium daar in Shanghai. Weinig te vertellen, zulke dingen moet je vooral meemaken… Kort gezegd waren er heel veel vissen en andere waterachtige dieren. Het gaafst waren wel de onderwatertunnels die ze hadden, onder andere eentje waar je tussen de haaien en roggen liep.

Weet niet wat ik mooier vind, mijn ouders of het gezicht van die Chinees…

Na ons bezoek aan het aquarium zijn we met de ferry teruggegaan naar de andere kant van de Huangpu rivier, naar de Bund (zo heet de straat). Eventjes wachten op de zonsondergang en dan toch nog even genieten van de lichtjes…
Dat gebouw links is mogelijk het meest iconisch voor Shanghai. Daar zijn we echter niet in geweest, wij waren in dat gebouw dat in de foto blauw opgelicht is (een beetje rechts van het midden achter de andere gebouwen).

Iconisch? Iconisch.

De tweede avond hebben we besloten om niet uit eten te gaan. De lunch was best vullend geweest, dus heb ik dumplings gemaakt. Een geslaagd item, hoewel mijn vader vanwege zijn maag niet al teveel kon eten. Ach, ik heb me met plezier opgeofferd.

De derde (en laatste) dag zijn we naar Yu Yuen Gardens gelopen. We wilden niet al te veel doen, we waren echt best moe van de vorige dag (had ik gezegd dat we van de Bund helemaal terug zijn gelopen naar het hotel? Was maar drie kwartier). Ik leidde ons feilloos naar de goede locatie (*kuch*), waar we ons op een marktje hebben gestort. Of eigenlijk markt, want Yu Yuen is het (grotendeels nagebouwde, maar gedeeltelijk authentieke) oude centrum van Shanghai. Het is omgebouwd tot een enorme toeristische attractie, met marktjes aan alle kanten en allerlei “handicrafts”. En ja, ook hier weer een paar souvenirs gekocht. Ik ben iets beter in afdingen dan mijn vader… en het is altijd leuk om iets wat origineel 180 yuan koste mee te krijgen voor 75. Met dank aan Mette, die mij de ultieme afding truc geleerd heeft – weglopen!

We hebben ook een klein beetje geld neergelegd om de daadwerkelijke Gardens in te lopen, die nog best uitgebreid waren. Net als eerder in Suzhou was dit een mix tussen oude (nagebouwd? authentiek?) gebouwen, rotstuin, bomen / planten en watertjes. Het was zo uitgebreid dat we op een moment maar besloten hebben om weg te gaan zonder alles echt gezien te hebben… we moesten de trein halen!

Straat in Yu Yuen

Iets buiten het “echte” Yu Yuen, waar ook allerlei winkeltjes opgesprongen waren.

Pffft, wat hebben we verder gedaan. Ja, we zijn terug naar Hangzhou gegaan, natuurlijk. We hebben die donderdag bij Grandma’s gegeten (net als alle daaropvolgende dagen). Vrijdag hebben we het wat rustiger aan gedaan, ook omdat we nog steeds moe waren van Shanghai, en omdat ik nog wat dingen op werk moest regelen. Ik heb onverwacht geld teruggekregen wat ik voor internet betaald had (altijd leuk) en nog wat dingetjes geprint. Volgens mij hebben we verder niet veel meer noemenswaardigs gedaan.

Zaterdag weer wel, toen zijn we met zijn vieren naar een theehuis geweest. Jawel, met zijn vieren. Na veel dwingen, vragen, eisen en wrikken kreeg ik Liyi zover om met ons mee te gaan. Ik wilde haar eigenlijk meenemen naar Grandma’s, maar dat wilde ze echt niet – vond ze te “grandieus” (tussen haakjes, want dat was wat de Chinees – Engels vertaalmachine me zei). In principe vond ze dat dus gewoon te eng, te officieel en alles. Eventjes uit eten met ouders is hier nogal wat. Het kostte me veel moeite om haar mee te krijgen naar een theehuis, maar uiteindelijk was het erg gezellig. Ze had ondanks dat we afgesproken hadden dat we geen cadeaus zouden doen, wat gekocht voor mijn ouders – wat er weer tot leidde dat wij iets voor haar kochten (heb ik haar maandag gegeven)… Chinese beleefdheid, sjezus.
Het werkte in het theehuis wel mooi. Je koopt daar thee voor 10+ euro (88+ yuan), maar hebt dan vrij toegang tot het buffet. Maar goed, je krijgt afhankelijk van je thee wel hele mooie kopjes / theepotjes. Daar zit dan losse thee in en dat moet je weer op een speciale manier drinken… Gelukkig was Liyi er, anders had ik nu nog de theebladeren tussen mijn tanden gehad.

Na het theehuis zijn we ieder ons weegs gegaan. Ik heb even een serie gekeken, beetje dingen voor mezelf gedaan. Want tja, zelfs in China is het op een moment ook wel even fijn om wat tijd voor jezelf te hebben als je zoveel dagen met je ouders optrekt 😉 Die avond weer bij Grandma’s gegeten (elke keer weer wat nieuws proberend!).

Zondag heb ik het oudervolk nog even mee de berg op genomen. Die ochtend overigens ook met Liyi een buskaart gekocht, dus dat deel van de reis naar Nieuw Zeeland is nu ook geregeld. Fijn gevoel!
Maar goed, berg. Ik ben er al meerdere keren geweest, maar het was nu ook leuk om er even met hen heen te gaan. Het was weer een hele klim, maar het resultaat was het zeker waard – helemaal toen we besloten om even de zonsondergang af te wachten!! Ik zou hier alle 22 foto’s kunnen plaatsen (en dan heb ik een hele hoop weggegooid!), maar ik ga nu even voor deze. Oke goed, en een tweede. Zucht.

Bekende omgeving, onbekende personen

Vandaag (maandag) rustig opgestart en een koffie en broodje gedaan bij BreadTalk zoals de meeste ochtenden. De Chineesjes daar herkenden ons ondertussen en waren de afgelopen dagen al nieuwsgierig en geïnteresseerd in ons, dus eentje wenste ons netjes een goede reis vandaag en een ander begon weer tegen ons in het Duits. Ach, we hadden hem gemeld dat dat niet helemaal klopte omdat we uit Nederland komen, maar Duits is al een enorme verbetering over Chinees… dus ik vond het wel prima eigenlijk.

En dan vanmiddag het oudervolk weer op een taxi gezet. Voelde wel vreemd om ze zo weg te zien rijden, maar aan de andere kant merk ik dat ik best makkelijk weer in mijn ritme hier val. Het helpt denk ik dat het deze keer iemand anders is die op het vliegtuig mag stappen, ik mag in mijn “bekende” omgeving blijven. Dus ik heb nog een serie gekeken, en ben nu lekker bezig met deze blogpost. Dus ja, het gaat wel prima. Ben gewoon klaar voor het vervolg van mijn reis volgende week!

Dat brengt mij naar het tweede deel van de titel, de ‘samenvatting’. Geen zorgen, die zal een stuk korter zijn dan het eerste deel (ik zit nu al op 2500 woorden, moet niet veel gekker worden).

Zoals ik laatst tegen iemand zei op FaceBook, “Je herinnert je de pagoda, niet de zere voeten”. Met de context eromheen zou je snappen dat het een metafoor is voor het feit dat je je na afloop altijd de goede dingen herinnert, de dingen die een indruk gemaakt hebben (de prachtige pagoda) en niet de nare dingen waar je doorheen moest om tot de goede dingen te komen (de zere voeten). Zie, misschien toch een stukje wijsheid opgepikt van de Chinezen?
Hoe dan ook, ik denk dat dat een goede samenvatting is van mijn tijd hier. Natuurlijk zal ik niet snel vergeten hoe ik onder schot werd gehouden of sommige andere nare dingen die ik gezien heb / die me overkomen zijn. En misschien zijn het niet eens hele specifieke goede ‘dingen’ of momenten die ik me zal herinneren. Maar toch heb ik nu al een overheersend positief gevoel bij mijn tijd in China. Ik kan misschien nog niet helemaal benoemen waarom, maar hij is er wel – en dat is even het belangrijkst 😉

Nu nog anderhalve week. Volgende week woensdag (05-02) reis ik verder naar Nieuw Zeeland, waar ik direct mijn broers verjaardag kan vieren (de 6e). Nja, vieren, ik zit dan aan de andere kant van de wereld en ben waarschijnlijk doodmoe – maar het gaat om het idee. Vijf dagen later ben ik dan jarig… misschien heb ik dan alweer wat mensen ontmoet, maar sowieso komt een schoolgenoot van mij ook naar Auckland dus dan mag die me op een biertje trakteren! (En jullie mogen het fortuin dat jullie allemaal aan me wilden uitgeven bewaren tot volgend jaar, als ik 24 word – gewoon x2 doen).
Tot die tijd ga ik hier nog het Chinese nieuwjaar meemaken, tot zover dat kan (de stad schijnt behoorlijk leeg te lopen) en rustig mijn spullen pakken. En dan komt mijn volgende blogpost dus uit Nieuw Zeeland!

Dus Gàobié (告别), en Kia Ora!

Wrapping up part 1

Yup, de tijd is hier – het is mijn laatste stagedag. Ik weet niet precies wat ik verwachtte toen ik 12 weken geleden begon met aftellen, ik denk dat ik het gevoel had dat als dit moment kwam ik uit elkaar zou knappen van enthousiasme – maar het is stiekem gewoon een doodnormale dag. Ik weet nog wel heel goed dat ik gedurende de afgelopen tijd heel wat verschillende gedachtes heb gehad. Even op een rijtje:

‘Oke, nog 12 week. Bijna op de helft alweer!’
‘Yes, nog tien week. Straks naar Hong Kong, dan nog maar 9 week – enkele cijfers!’
‘Nog 9 week. 8 week is nog maar twee maanden. Moet je nagaan hoe het voelt als je nog maar 4 hoeft…’
‘Nog 4 week!!! Weet je nog dat je nog 12 week moest? Je bent alweer over de helft van dat aftelmoment. Nog een maandje.’

En ga zo maar door. Ik zat in ieder geval altijd te denken dat het zo geweldig zou zijn als ik nog maar 3, 2 of 1 week zou hoeven. En toen ik nog maar drie week hoefde had ik eigenlijk een beetje het gevoel dat het nog best wat sneller mocht gaan en dat twee week ook wel heel goed klonk…

Goed, genoeg daarover. Het is nu de laatste dag, dus hoe ik aan het aftellen was en niet kon wachten tot het allemaal klaar was wil ik niet meer weten. Dat zijn gelukkig ook niet de dingen die je onthoudt, ik niet tenminste. En ondanks het feit dat ik het hier laaaang niet altijd leuk gehad heb, moet ik zeggen dat ik met verbazingwekkend warme gevoelens terugkijk op mijn tijd hier (nu al). Misschien komt het omdat ik de laatste weken überhaupt beter in mijn vel zit, onder andere omdat ik op werk leukere dingen doe de laatste tijd. Of ik begin langzaam te wennen aan China. Of het is gewoon het feit dat ik steeds meer het gevoel had dat het einde in zicht kwam.

Mijn post werd even onderbroken. Er was nogal wat commotie op de werkvloer, bleek dat iemand een zakje zijdewormen had. Voor consumptie. De jongen die ermee rondliep en vooral meiden bang aan het maken was, kwam naar mij toe om me ook te pesten… dus wat doe je dan? Precies, dan eet je een zijdeworm op. Nog iets om toe te voegen aan het lijstje vreemde dingen dat ik gegeten heb in China. Een lijst, denk je? Jawel!

1. Zijdeworm
2. Eendentong
3. Kippennek
4. Kippenkraakbeen

Goed, misschien geen enorme lijst, maar dit waren de meest vreemde dingen die IK persoonlijk gegeten heb. Dan hebben we het natuurlijk nog niet over de kippenklauwen, koeienlongen en allerlei andere ingewanden die hier in de schappen liggen. Ik vind een beetje avontuurlijk eten prima, maar niet als ik de keuze heb van wat ik zelf kook…

Gisteravond zijn we met alle collega’s uit eten en naar de KTV geweest. Ik heb ook een cadeautje gekregen van een collega van me, die ik die dag voor het laatst zag. Ik gaf haar een complimentje dat ik haar sjaal mooi vond, dus die kreeg ik meteen in mijn handen gedrukt – ‘present for you’. Ik voelde me wat bezwaard, dus heb ik haar mijn sjaal gegeven die ik op dat moment bij me had. Eerlijke ruil (hoewel de sjaal die ik kreeg veel mooier was dan de andere… maar zo zag zij het vast niet). Ook kreeg ik nog een potje snoep van haar, het meest zoete spul dat ik ooit geproefd heb – maar ik vond het allang leuk dat ze eraan gedacht had!
Anyway, ik had het tijdens het etentje erg naar mijn zin, en heb als een echte pionier (en ambassadeur voor de Nederlanders) alles geproefd wat op tafel kwam te staan en meegedronken met de mannen. Het bleef wel vervelend dat ze me constant probeerden te beschermen, door te zeggen dat die drank ‘toch echt wel sterk was hoor’ en weet ik het – helaas voor hen werkte dat averechts (no-one tells me what to do?). Of helaas voor mij, maar vanochtend voelde ik me na een douche prima! (En dan negeren we het feit dat ik 2 uur te laat op werk was).

Alle collega’s

De KTV was ook erg boeiend. Zoals ik eerder vertelde krijg je een privékamer, in dit geval een iets grotere dan de vorige keer toen ik met alleen Mette was. En deze keer waren er ook snacks (heb niet echt veel gehad, ging razendsnel) en een ongelimiteerde hoeveelheid bier. Altijd boeiend, en ik heb een nieuw drankspelletje geleerd – ga ik zeker mee naar huis nemen! Ook hier vonden de mannen dat ik niet even veel hoefde drinken als hen, maar uiteindelijk was ik degene die een van hen in zijn jas hielp…

KTV

Goed, terug naar de orde van de dag. De laatste dag! Natuurlijk heb ik nog steeds dingen in mijn hoofd die minder leuk waren, en die zal ik ook niet direct compleet vergeten. Maar als ik thuis ben, of in Nieuw Zeeland zit, en iemand vraagt naar mijn tijd in China dan heb je het over de gave dingen die je gezien en gedaan hebt. Of de hele vreemde dingen, maar vooral omdat het bizar was en niet omdat het vervelend was. Mogelijk noem je ook in 1 zin nog even de nare dingen, maar dan komt er toch altijd een ‘maar’ achteraan.

Waarom heeft deze post een ‘part 1’, vraag je je misschien af. Nou dat komt omdat ik over iets minder dan drie week pas uit China vertrek. Morgenavond komen mijn ouders hier voor een ruime week en daarna is het nog een weekje rustig aan voorbereiden op mijn doorreis naar Nieuw Zeeland. Groot kans dat er dan nog even een ‘part 2’ verschijnt. En dan is het tijd voor het zetten van de volgende stap, namelijk Nieuw Zeeland! De komende weken moet ik nog even een paar dingen regelen. Zo heb ik een borg betaald voor mijn internet en zulke dingen. Nadeel is dat ik middenin hun vakantie vertrek, dus dan zou ik of heel lang zonder internet zitten of mijn borg niet terugkrijgen. Nou dan betaal ik liever 20 euro extra en behoud mijn internet… Maar goed, dat zijn praktische dingen die ik uit ga zoeken. Verder is mijn visumaanvraag voor Nieuw Zeeland grotendeels ingevuld en mijn stageverslag bijna af. Dus ik heb alle tijd om de komende week te genieten van mijn laatste periode China en mijn ouders!